Angkor Wat en Phnom Pen

Vanuit Pai had ik 1 minibus, en 2 normale bussen en 26 uur nodig om in Siem Reap aan te komen. Vrij uitgeput en precies op tijd voor het avondeten checkte ik in bij het hostel. Een dag eerder dan geboekt, en dus moest ik de eerste nacht in een prijzige maar erg comfortabele private room slapen. Het avondeten deelde ik met de gebruikelijke groep willekeurige internationalen en met 2 ervan sprak ik af om de volgende ochtend vroeg een tuk-tuk naar Angkor Wat te delen. Daarna vluchtte ik naar mijn bed om in te storten en pas weer door mijn wekker uit een diep coma gesleurd te worden. Mijn avondeten vriendinnen waren een half uur na de afgesproken tijd nog niet komen opdagen, dus ik sprak iemand anders aan en deelde toen met 2 Amerikanen en een Duitser de tuk-tuk en dag. Die avond dronk ik een biertje met Leo, een van de Britten waarmee ik in Chiang Mai scooterde. Bij hem waren ook Sandra (DE), Natalie (UK) en Sander (NL). Aangezien Leo de volgende dag vertrok, deelden wij met zijn 4en de volgende dagen de tuk-tuks naar tempels. Inclusief natuurlijk Angkor Wat zelf, bij zonsopgang. Dat was nog best een uitdaging aangezien ik de avond daarvoor was wezen stappen met Rutger uit Amersfoort, Garret uit Canada en een heleboel Khmer uit Siem Reap (Blijkbaar was het ondertussen weer eens weekend). Na 4 nachten Siem Reap stapte ik met Sandra en Sander op de minibus naar Phnom Pen, de hoofdstad van Cambodia.

Na een heel erg hobbelige rit op een grotendeels ontbrekende weg, waren we rond 3 uur in PP. S&S hadden een ander hostel geboekt, dus onze wegen splitsten tijdelijk. Ik maakte een wandeling langs de meest stinkende en levendige markten die ik ooit gezien heb. PP’s vreemde maar (voor mij) aantrekkelijke karakter overstemde de families die op een matje op straat woonde en de plassen afvalwater waar ik zo nu en dan overheen moest springen. Na 10 minuten was ik bij mijn hostel, een steenworp bij het royal palace en de rivier boulevard vandaan. Daar kwam ik al snel 4 mensen tegen die in hetzelfde hostel in Siem Reap sliepen, en waarmee het avondeten gedeeld werd. Die avond ging ik op tijd naar bed, aangezien ik de volgende ochtend redelijk op tijd naar S-21, het genocide museum, en de killing fields ging. Samen met Leo, Sandra, Sander en Natalie zaten we op een tuk-tuk gepropt. De chauffeur kwam mee S-21 in en gaf extra uitleg erbij. Regelmatig vroeg hij of we het begrepen, aangezien Engels zijn tweede taal is, maar begrijpen is moeilijk als je geconfronteerd wordt met de lelijkste kant van de mensheid. Na S-21 bracht hij ons naar de killing fields, waar we met een audio tour rond wandelden. Het verhaal achter de Rode Khmer is door velen beter beschreven, dus dat laat ik achterwege. Wel wil ik kwijt dat het af en toe moeilijk is om droge ogen te houden. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de boom waar baby’s tegen kapotgeslagen zijn, de schedels ziet van 14-jarige onthoofde soldaten of op een foto de blik ziet van een vrouw die 5 minuten later de martelkamer in gesleurd wordt. Al met al had ik na een zeer indrukwekkende dag vooral een biertje of 10 nodig, en daar begon ik in het hostel mee. Samen met Meg (US) en Lukas (DE) begonnen we, maar uiteindelijk gingen we met een groep van 12 mensen naar club Pontoon. Een erg leuke club, met vooral locals, maar helaas genoeg hoeren om te twijfelen aan de intenties van elke Khmer vrouw. Aangezien Meg mijn aandacht heel resoluut opeiste had ik geen problemen. De volgende dag ging ik naar het national museum, en daarna langs de boulevard wandelen. De boulevard is niet alleen mooi, maar na 5en ook nog eens vol met leven. Er wordt gevolleybald, geaerobict, er staan crosstrainers, roeimachines en fietsen die door iedereen gebruikt kunnen worden. Er wordt van alls verkocht. Kortom, het is een uitgerekt dorpsplein. Ik raakte aan de praat met een vrouw die over haar vertelde en mij daarna zelfs uitnodigde om te komen eten. Na het aanvaarden van de uitnodiging kreeg ik een lift achterop een brommer naar de periferie van Phnom Pen. Tijdens het eten verscheen de vader als gastheer, die mij uitlegde hoe hij bij blackjack kon steken en signaleren zodat ik altijd zou winnen. “Toevallig” belde er toen een man aan die zin had om te gokken. Uiteraard was ik aan het winnen toen mijn tegenspeler 30.000 dollar op tafel legde. Mijn gastheer vroeg hoeveel cash ik kon regelen. Mij realiserende dat ik ver weg van westerlingen omgeven was door scam artists, voelde ik mij verre van zeker. Meespelend vertelde ik dat mijn creditcard in mijn hotel lag, maar als ze mij daar even heen konden brengen was geld geen probleem. “Toevallig” stond er een tuk-tuk voor de deur, die mij naar de deur van het hostel bracht. Ze vroegen mij hoe snel ik weer naar buiten zou komen, waarop ik ze meedeelden dat ik ouder ben dan 1 dag (en dus niet gister geboren) en vervolgens mijn kloppende hart tot rust bracht met een biertje. Ik raakte aan de praat met Victoria (NL, DE, US, weet ik veel wat voor mengeling) in het Nederlands toen Meg en Lukas binnen kwamen. Met hen dronk ik rustig tot ik weer helemaal zen was. De bar van het hostel ging dicht toen Victoria iedereen zo ver kreeg om weer naar pontoon te gaan en het allemaal nog eens rustig over te doen. De volgende dag werd ik vroeg in de middag wakker, en spendeerde ik vooral aan het plannen en boeken van het volgende deel van mijn trip.