De rest van Cambodja

De laatste ochtend in Phnom Penh stapte ik op de minibus naar Kampot. Met zelfs Wi-Fi was dit een behoorlijk luxe rit, vooral aangezien de weg ook iets vlakker was dan de vorige. Daar aangekomen regelde ik een tuk-tuk naar het kustplaatsje Kep, dit keer helemaal voor mijzelf alleen. Na een mooie tocht door het platteland (opgeleukt door het feit dat alle kleine kinderen heel vrolijk zwaaiden toen ze mij zagen langsrijden). Ook Kep was nog niet mijn einddoel, dus daar kocht ik een kaartje voor de boot naar Koh Tonsay, Rabbit Island. Denk dan niet aan een grote ferry, maar aan een houten boot met buitenboordmotor. Rabbit Island heet niet zo vanwege de fauna, maar heeft de vorm van een konijn. Het is een idyllisch eiland met 4 restaurants, die allemaal ook kleine bamboe bungalows verhuren.
Er is op Koh Tonsay geen internet en maar een paar uur stroom. Er is helemaal niets te doen behalve zwemmen in een warme, kristalheldere zee met een prachtig wit zandstrand. Of drinken uit een kokosnoot in een hangmat en de schaduw van een palm. ’s Nachts was de volle maan een prachtig zilveren licht over de zee. Tijdens mijn nachtelijke wandeling was ik mijn sleutel kwijtgeraakt, dus ik sliep op mijn hangmat voor de deur (Het was al 10 uur geweest, dus iedereen sliep). Op zich sliep het prima, totdat mijn Deet uitgewerkt was. Gelukkig waren er nog zat bungalows leeg, dus ik kroop in een ongebruikt bed. De volgende ochtend brak de uitbater mijn deur open en kon ik weer bij mijn spullen. Na een duik in de zee (tegelijk met wel 3 anderen) was het toch maar eens tijd om door te gaan. Hoe paradijselijk ook, ik was weer toe aan activiteit.

Via de boot en een bus kwam ik aan bij Sihanoukville, een plaats die niet zou misstaan aan de Costa del sol, inclusief proppers, maar dan goedkoper. Eigenlijk wilde ik meteen door naar Koh Rong, maar daar kwam ik te laat voor. Ik checkte in bij het dichtstbijzijnde hostel en wie kwam ik daar tegen? Meg, Lukas en Victoria.
Nadat ik het avondeten binnen had, en alvast een bungalow had geboekt op Koh Rong voegde ik mij weer bij de andere drie voor een drankje. Het bleek dat er bij veel bars flyers waren die je kon ruilen voor een gratis biertje of zelfs een cocktail bucket. Met Victoria die als een tornado van propper naar propper raasde was er aan gratis drank geen gebrek. Sterker, zonder een cent (of Riel) uit te geven was ik toch onbehoorlijk dronken geworden. Enfin, de volgende dag kwam ik met een enorme kater aan op Koh Rong. De bungalow was voor mij, Sandra en Natalie, maar was pas voor de 2de nacht. Ik was dus gedwongen om een hostel te zoeken. Meg, Lukas en Victoria hadden al iets van te voren geboekt. Koh Rong zelf viel best wel tegen. Toeristen die zijn blijven hangen vormden het merendeel van het bedieningspersoneel, en alles ging dus op een geforceerd “chill” tempo. Over het strand liepen stroompjes rioolwater naar de zee en er waren momenten dat er geen water meer te vinden was op het eiland. Het voordeel van het ontbreken van wegen en paden is wel dat alles op blote voeten kan.
De volgende 2 dagen ontvluchtte ik overdag het eiland door weer te gaan duiken! Ik koos voor de Advanced Open Water cursus, wat in feite 5 duiken in 2 dagen zijn. 3 ervan waren niet bijster boeiend, maar de 30m duik was extra spannend zelfs al stond dat in de schaduw van de nachtduik! De eerste avond maakte ik met Meg een walgelijk romantische wandeling over het (stiekem toch wel) mooie strand, bij de riool kant vandaan. Het was volle maan, en in de verte gaf een onweer storm nog extra sfeer terwijl we uren lang praatten. Helaas gingen Meg, Lukas en Victoria de volgende dag naar Koh Rong Samloen, terwijl ik aan het duiken was.

De morgen na de nachtduik ging ik weer terug naar Sihanoukville, met de intentie om het vooral als uitvalsbasis naar Reap national park te gebruiken. Een vol daagse toer daarheen boekte ik meteen na het inchecken. Daarna raakte ik aan de praat met verschillende mensen, wat leidde tot avondeten, wat leidde tot een biertje, wat leidde tot wat extra, wat leidde tot een zeer moeie Sytse onderweg naar Reap. Het hielp niet dat er 3 proppers sliepen in mijn dorm, die dus extra gratis drank regelden. In mijn wijsheid waren veel van die drankjes frisdrank, maar 4 uur slaap blijft te weinig. Ondanks mijn slaperigheid was het een mooie vaart langs mangroven, lokale vissers, stranden en meer van zulk moois. Bij terugkomst waren er 2 nieuwelingen in de dorm, een daarvan had ik in Koh Pangan al gesproken. Samen met de proppers kregen ze mij zo ver om de volgende dag mee te doen aan de booze cruise. Voor mij vooral om het maar een keer gedaan te hebben.
Die cruise begon om 2 uur in de middag met een shot lokale whisky, en het werd alleen maar erger. Wel heel leuk erger. Van de boot de zee in duiken, dwars door een storm heen varen. Tegen alle waarschijnlijkheid in niemand zien kotsen. Aan land gingen we rustig door. Sjans met ladyboys als bonus, en uiteindelijk rond 3 uur weer veilig in de dorm. De volgende ochtend werd ik rond 11 uur wakker en wilde ik een bus naar Koh Kong pakken, totdat bleek dat die alleen rond 9 uur gingen. Tijdens mijn lunch zat ik in Wi-Fi bereik en kreeg een bericht van Meg die vroeg of ik toevallig nog in Sihanoukville was. Ze was net aangekomen en was nog aan het plannen. Ze checkte in bij hetzelfde hostel en ’s avonds gingen we naar de ‘bioscoop’. De bioscoop was 6 kamers met een breedbeeld televisie die afgehuurd kunnen worden door maximaal 8 man. Vervolgens wordt er een DVD naar keuze afgespeeld. Wij kozen voor The wolf of Wallstreet. Aangezien die nog niet op DVD beschikbaar is, moesten we leven met de periodieke ondertiteling “For award consideration purposes only”. Leuke film, maar tering wat duurt die lang. Meg kroop rond 12 uur stiekem in mijn bed (in een dorm, dus alleen geknuffel) en de volgende ochtend stapten we samen op de bus richting Koh Kong.

Koh Kong was niet onze bestemming, we moesten er halverwege uit. Helaas vergat de chauffeur te stoppen en 5 minuten terugrijden was ook geen optie. Dus na drie kwartier konden we overstappen op een bus die ons tegemoet kwam en 2 uur later dan gepland stapten we op de goede plaats uit de bus. Vervolgens hadden we een lift van 40 minuten nodig op een scooter. Ons chagrijn over de bus verdween snel dankzij het mooie uitzicht, de wind in de haren en zon op het gezicht. We kwamen bij een rivier en moesten nog op een gemotoriseerd vlot oversteken voordat we onze bestemming hadden bereikt; Chi Pet!
Chi Pet is een klein dorpje met een groot ecotoerisme project. In een bungalow met beperkte stroom en weinig andere toeristen voelde het als de binnenlandse versie van Koh Tonsay. Het eten en het slapen werd allemaal achteraf bij het project afgerekend, dat was lekker makkelijk. Om het natuur gevoel aan te wakkeren vonden we een spin ter grote van een kleine hand in onze slaapkamer, die zelfs na 3 meppen van de slipper nog doorliep. Lang leve het muskietennet. Toen de nacht gevallen was liepen we buiten bereik van de paar lampen die nog branden. De stoelen die we van onze porch hadden mee genomen zetten we neer en vervolgens konden we naar een heldere sterren hemel zonder lichtvervuiling kijken. Na een goede nachtrust gingen we mountainbiken. Zelfs om half 8 ’s ochtends zorgde de hoge luchtvochtigheid al voor liters aan zweet. Toch was het een leuke en mooie rit naar de dichtstbijzijnde waterval. Met een open wond van een blaar aan mijn voet durfde ik niet in het bijna stilstaande water te zwemmen maar mijn shirt in de koele poel dopen deed al wonderen tegen de hitte. Rond 2 uur waren we terug en we besloten dat het precies heet genoeg was om te lezen, en niets meer.
Bij het restaurant kwamen we Kees(Duh) en Ingvild(Zweden) tegen. Ze gingen met hun toer gids een biertje doen en de zonsondergang bekijken vanaf een goed uitzichtpunt. Wij mochten mee, en het was de wandeling van 40 minuten waard. In het donker liepen we terug naar het dorp en blijkbaar heeft zelfs zo’n klein dorp 3 karaoke tenten nodig, waarvan wij er 1 bezetten. Na talentloos gezang, en veel geflirt van de gids richting Ingvild gingen we weer op huis aan. We spraken af de volgende ochtend dezelfde bus naar Koh Kong te nemen, terwijl onze flirter aan Ingvild aanbood om ’s ochtends vroeg met haar langs de pinautomaat te rijden.
Rond 10’en kregen we een scooterlift terug naar de grotere weg. Kees was al aan het wachten bij de bushalte maar vertelde dat de dichtstbijzijnde pinautomaat ongeveer 2 uur bij Chi Pet vandaan was. Ingvild miste dus de bus, waarschijnlijk leeft ze nog.
Na een half uur kwam de bus waar Meg en ik instapte. Voordat Kees in kon stappen red de bus al weg, op naar Koh Kong.

Koh Kong zelf is een groot eiland voor de kust in het westen van Cambodja. De naam wordt echter vooral gebruikt om het stadje er vlak bij op het vasteland te beschrijven. Koh Kong is klein, en heeft precies de juiste hoeveelheid toerisme; Genoeg om voor hoge kwaliteit restaurants en hotels te zorgen maar niet genoeg om de lokale charme te verpesten. Charme zoals een man die rustig 5 minuten tegen mij aan praatte in het Khmer terwijl ik bij de markt stond te wachten. Charme zoals een klein meisje wat zich van haar moeder lostrok om Meg en mij handkusjes toe te werpen. Net zo vermakelijk waren de schooljongens van 10-12 die lachend en luidruchtig fluisterend achter ons aanliepen totdat een ervan met uitgestoken hand op Meg afliep. In soort van vloeiend Engels sprak hij “Hello, how are you?” voordat hij giechelend terug rende naar zijn net zo hard lachende vrienden.
Vers van de bus kwamen we Allison en David tegen. Samen met hen vertrokken we de volgende ochtend naar het eiland. Daar aangekomen was het tijd om te snorkelen, te kaarten, heerlijk te eten en uiteindelijk in een hangmat te slapen. Voordat we aan slapen toe kwamen ontdekte we dat er gloeiende algen in het water waren. Het was dus eerst tijd om drie kwartier in de branding te spetteren als een kind van 10. Maar dan met gloeiend water rond alles wat beweegt. Na een goede nacht slapen in een hangmat met muskietennet hadden we nog een luxe ontbijt en lunch voordat we weer opgepikt werden. De boot bracht ons naar een dorp tussen de mangrove bossen en daarna weer terug naar Koh Kong. Daarmee was het voor mij tijd om richting Bangkok te gaan.
Na een busrit van 8 uur was ik weer terug waar ik in Zuidoost Azië begonnen was. 2 nachten had ik rustig gepland, maar het blijft Bangkok. Toch zat ik op tijd in het vliegtuig naar het westen. Op naar Nepal!