Jeep-safari en IT in Nepal

Op het moment van schrijven heb ik nergens jeuk, de bedbugs zijn dus verstoten. Toen ik richting Chitwan vertrok was ik nog wel aan het krabben als een melaatse, maar het werd in ieder geval niet erger. Chitwan ligt in het lage gedeelte van Nepal, en is warmer en zweteriger dan de rest. Kiran had mij uitgezwaaid en vlakbij de eindbestemming sprong Bharat in de bus. We hadden tijd om een prachtige zonsondergang te zien. Na het avondeten (aan rijst geen tekort) was er een ‘culture program’ wat inhoudt dat mensen op een podium zorgvuldig ingestudeerde traditionele dansen uitvoeren die traditioneel gezien het vooral van hun spontaniteit moeten hebben. Voorafgaande aan de eigenlijke show was ik nog een attractie voor een Nepalese familie die een voor een met mij op de foto wilden. Aangezien ik vooraan zat, was ik bij de laatste dans een van de eerste toeschouwers die verlokt werd tot meedansen. De volgende dag kreeg ik nog complimenten op mijn danskunsten van een op leeftijd zijnde Britse vrouw. Zij zat bij mij en Bharat in de kano die ons tussen de krokodillen langs het oerwoud bracht. Na de lunch (rijst) gingen we met een jeep diezelfde jungle in. Dankzij wat geluk en een flinke dosis snel-zet-de-motor-uit zagen wij vijf neushoorns, een groep apen en heel veel andere dieren die met hun ontbreken de Europese natuur zo drastisch saai en veilig maken.
Voor de laatste dag stond iets vergelijkbaars gepland, maar dan op de rug van een olifant. Dankzij een bezoek aan de olifantenstal was al duidelijk dat het ook over de rug van de olifant zou gaan, en ik vroeg om een alternatief programma. Bharat stelde voor om naar zijn geboorte dorp te gaan. Na een rit van 2 uur achterop een brommer maakte mijn achterste mij er pijnlijk van bewust dat ik de afgelopen weken en maanden toch echt wat kilo’s aan dempmateriaal ben kwijtgeraakt.
Het bezoek aan het dorp geeft een duidelijk beeld van de omstandigheden waarin veel Nepalezen leven; arm, weinig tot geen riolen, stromend water of elektriciteit maar daar ogenschijnlijk niet onder lijdend. Het verschil tussen Kathmandu en de rest wordt ook benadrukt door het grote huis van 3 verdiepingen wat Bharat voor zijn moeder heeft laten bouwen terwijl hij in Kathmandu een eenkamerappartement heeft voor zijn hele gezin.
Tijdens mijn eerste 10 dagen in Nepal had ik het met Bharat ook over mijn plaatsing. Origineel had ik interesse in lesgeven op een klooster maar dit veranderde naarmate ik meer informatie kreeg. Voor mij was het belangrijkste punt dat ik de enige vrijwilliger ben op dit moment. Het (over)leven in een dorp waar weinig te doen is zou mij nog lukken als ik regelmatig een goed gesprek kon voeren. Het feit dat de monnikjes blagen zijn zou ik aandurven als ik er over kon mopperen en tieren in het Nederlands of zelfs Engels, maar dat zat er dus niet echt in. In plaats daarvan koos ik er voor om aan het werk te gaan in het contact center (http://www.cross-borders.info/index.php?option=com_content&view=article&id=25&Itemid=21〈=en ) zo snel het schooljaar begon.
Aangezien het schooljaar pas de 21ste begonnen is had ik nog een week over. In die week ging ik naar Sankhu, waar het hoofdproject van stichting veldwerk is (http://www.cross-borders.info/index.php?option=com_content&view=article&id=33&Itemid=27〈=en) ze hadden daar namelijk nog een flinke verzameling laptops en desktops die niet (optimaal) werken. Aan mij de uitdaging om er zo veel mogelijk van te maken. De grootste uitdaging was misschien wel het omschakelen naar netwerkloos werken. In Nederland is het maken van een back-up binnen no-time gedaan, maar hier was ik de hele dag in de weer met een usb stick. Je zou zeggen dat 12 gig snel gedaan zou moeten zijn, maar dat valt zuur tegen als de stroom regelmatig wegvalt, en het kopiëren moet gebeuren via een command prompt. Dit vooral om te voorkomen dat een van de vele virussen de sprong zou maken van desktop naar laptop. De tweede desktop was ronduit hilarisch. Bedekt in een dikke laag stof en zonder enige ventilator of heatsink op de CPU. Zonder een enkele opstartpoging te wagen haalde ik de harde schijven er uit en gebruikte de virusvolle desktop om alle nodige bestanden te redden. Van de 3 laptops lukte het mij om er 1 tijdelijk te redden. Hoe? Door hem open te schroeven en op het goede punt te drukken tijdens het opstarten. Niet echt een houdbare oplossing dus.
Als laatste waren er nog de “baby-laptops”. Dit zijn op Linux draaiende laptops vanuit het One Laptop Per Child project. Dankzij mijn werk bij iPublications kon ik in ieder geval nog buiten de GUI om navigeren, maar helaas liep ik uiteindelijk dood op het feit dat veel van het OS in Python gemaakt is en er niet bijzonder veel gedocumenteerd is. Toch kon ik de meeste problemen makkelijk oplossen als ik de laptops opnieuw zou kunnen installeren, maar daarvoor zou een download van ruim 3 onafgebroken dagen nodig zijn, en dat ging mij niet lukken. Uiteindelijk heb ik een verslag opgetypt waarmee het projectmanagement de oplossing zo hapklaar mogelijk heeft, mits de nodige middelen beschikbaar komen.
Tussen het IT-werk gebeurde er ook nog van alles, maar dat bewaar ik voor de volgende keer.