Nieuwe routine

De afgelopen 2 weken ben ik echt aan het landen in Kathmandu. Langer op 1 plek blijven betekent dat je op een andere manier contact maakt. Bij het was-mannetje wordt een babbeltje gemaakt. Bij het zaakje waar ik 2 films op mijn tablet laat zetten vraag ik een kaartje mee en ineens wordt aan mensen in de kroeg gevraagd of ze ook een Nepalees nummer hebben.

Dit bleek regelmatig het geval te zijn. Thailand was gevuld met mensen die na het lezen van Jack Kerouac’s “On the road” bevlogen worden door een onbedwingbare lust naar avontuur. Hun baas wordt gevraagd om een extra lange vakantie en vervolgens gaan ze zo enorm risicovol backpacken, dat soms zelfs pas een dag van te voren het volgende hostel geboekt wordt met hun laptop op de Wi-Fi van het restaurant waar ze ontbijten. Ik was bang dat Nepal een grote portie mensen had die Jack’s “Dharma bums” gelezen hadden en op hun beurt boeddhistische mantra’s over armoede slingerden door bergdorpjes, die collectief een maandinkomen hebben wat gelijk staat aan de hypotheekkosten van de westerse toeristen.

Gelukkig viel dat mee. Ja ze lopen er tussen, hippies met dreadlocks of roomblanke vrouwen op blote voeten en in de outfits van een hindoeïstische asceet, maar er zijn vooral ook veel mensen met een minder zweverige insteek. Nederlanders zijn oververtegenwoordigd, dus ik heb al een betrouwbaar groepje waarmee praktisch dagelijks gepoold, gegeten en gedronken wordt (al dan niet alcoholisch). De oplettende lezer zal opmerken dat ik dus niet heel erg veel meeleef met de Nepalese cultuur, en dat klopt. Zelfs de Nepalezen die dagelijks meedoen zijn erg verwesterd.
Veel meer dan een heel nieuwe levensstijl, krijg ik hier een alternatieve routine. Opstaan, douchen en ontbijten is hetzelfde als in Nederland. Mits het water warm is. In plaats van een korte fietstocht naar werk gaat het hier lopend. Met een mondkapje tegen het stof loop ik ongeveer 30 minuten naar het schooltje toe. Als ik daar de hoek omkom word ik steevast herhaaldelijk gegroet met “Good morning sir” door de kinderen die aan het buitenspelen zijn. Vandaag kreeg ik een paar bloemen van één van de meisjes uit klas 3, en gister werd collectief besloten om het groeten op te leuken met een groepsknuffel om mijn benen. Binnen ga ik in de ‘office’ zitten, om weer af te koelen van het lopen in de toch al vrij warme zon. Rond kwart over 10, half 11 begint de les en loop ik met de Nepalese juf het klaslokaal in waar groep 1, 2 en 3 zitten. Groep 2 en 3 worden door 2 boekenkasten afgesplitst van groep 1, die ik lesgeef. Eerst een uur ‘science’, daarna wiskunde, gevolgd door een theepauze van 30 minuten. Na de thee krijgen de kinderen Nepalese les, als er dan stroom is zet ik de 3 aanwezige laptops neer en mogen de kinderen om de beurt aanschuiven voor computerles. Bij de allerjongsten is het dan een kwestie van tekstverwerker openen en heel langzaam typen. Bij de iets oudere mogen ze typespelletjes doen of painten. Als er geen stroom is ga ik bij de playgroup (de kinderen die te jong zijn voor groep 1) zitten en help ik ze met puzzels. Daarna is het lunchtijd. De lunch voor de docenten en kinderen is hetzelfde en varieert van thee met crackers tot rijst met kip. Na de lunch is er wiskunde, en groep 3 krijgt soms daarna nog extra lessen, maar daar heb ik dan weer niets mee van doen. Voor mij eindigt de werkdag altijd om 3 uur, behalve op vrijdag, dan is het om 1 uur afgelopen.
Het lesgeven zelf gaat met handen en voeten, een beetje Engels en een scheutje Nepalees. De ene dag zijn de kinderen heel rustig, en de volgende dag zitten ze geen moment stil. Per les begin ik met een opdracht op het bord te schrijven, of ze er een uit hun boek te laten doen. Als ze vervolgens bezig zijn leg ik het waar nodig nog individueel extra uit. Daarna is het de uitdaging om te zorgen dat de kinderen elkaar niet beginnen af te leiden en dat is dan de hoofdtaak totdat de leerlingen klaar zijn met de opdracht. Op dat punt is mijn secundaire taak het nakijken, maar mijn primaire taak het opleuken van de krullen. Wat begon met een smiley binnen de lus van een krul, is nu al uitgegroeid tot hoedjes, brillen en strikken.
Als ik terugloop naar het appartement word ik meestal uitgezwaaid met “Bye bye sir” en heel af en toe grijpt één van de meisjes uit de playgroup mijn hand vast om 5 meter mee te lopen. Tussen thuiskomst en avondeten zit geen routine. Soms kijk ik een film op mijn tablet. Af en toe haal ik een nieuwe 20-liter fles water (op je schouder leggen en de rug recht houden, dan voel je niks van het gewicht). Vaker pak ik een paar extra uurtjes slaap om te compenseren voor mijn gebrekkige nachtrust op een 190 cm bed van steen. Met het avondeten komt de dagelijkse routine weer terug; Met de Nederlanders kiezen we één van de restaurants van Thamel uit. In theorie kan ik zelf koken, maar als de prijzen in restaurants tussen de 1 en 5 euro liggen is dat de moeite niet waard. Het eten wordt gevolgd door pool en soms een lange nacht, dat is de avondroutine voor stroomloze westerlingen ver van huis.