7 days in Beijing

Het is een flinke poos terug dat ik een update geplaatst heb, het is dus tijd om even met een noodgang door de afgelopen weken heen te razen! Van Ulaan-Bator tot Beijing was een ruime dag in de trein. Uiteraard was Isabelle er weer, maar ook de westerlingen die we tijdens de lunch zagen bleken bij ons in de trein te zitten en Nederlands te zijn. In de laatste treindag voor Mongolië waren er ook al 2 Nederlanders bij gekomen, dus met zijn 6en hadden we de meerderheid. Ik had nog 3 stroopwafels waarmee ik een Brit en een Australiër zover kreeg om onze oranje overmacht te aanvaarden. Deze keer zaten we in de coupe bij Chinezen die de boel een stuk netter hielden, en zelfs hun uniform droegen! Helaas konden we van hen dus geen bier kopen om het aanstormende Chinese nieuw jaar in te luiden. Vlak na 12 uur (lokale tijd) maakten we een stop in een klein stadje, waar wij dus gretig op zoek gingen naar bier. Het geknal van vuurwerk was overweldigend zodra ik buiten de trein stapte. Zo veel en zulk goed vuurwerk heb ik in mijn leven nog niet gezien. Na 10 minuten zoeken hadden we uiteindelijk bier en haastten we ons weer terug de trein in. Een geuniformde, grijze Chinees met een stalen gezicht stond voorover geleund naar buiten te staren. Waarschijnlijk was hij liever bij zijn familie geweest, dus ik bood hem een biertje aan. Met een strenge blik wees hij het af, dus we verzamelden ons als Nederlanders en accessoires weer in 1 coupe.
Isabelle pakte de ballonnen er weer bij en begon met het opblazen. Door een ballon over een fleece deken te wrijven werd hij statisch genoeg om overal op te hangen, en al snel was de hele coupe feestelijk. Het bier ging er gretig in, en toen we spontaan een doos mini mandarijntjes kregen was het een geslaagde avond. Toen ik naar de wc liep zag ik de stalen Chinees staan, immer naar buiten starend. Niet wetende dat ik er was pakte hij zonder om te kijken een ballon uit de lucht die naar beneden dwarrelde. Hij wreef de ballon vlug over zijn haar en plakte hem weer hoog tegen het raam. Volgens mij zag ik hem zelfs glimlachen.
Snel ging ik weer terug naar de rest, en zo luidden wij het Chinese nieuw jaar in.
De volgende dag reden we een grauw en verlaten Beijing in. Tijdens het lentefestival gaan veel Beijingers naar hun familie op het platteland. De stad was dus veel rustiger dan normaal, maar dit heeft wel als voordeel dat ik 5 keer sneller van het station naar mijn hostel ging. Dat hostel bleek ruk te zijn. Een keihard bed en een zeer matige douche die ik niet kon bereiken zonder buitenom te moeten lopen. Daarbij kwam dat ik mijn hoofd al snel 4 keer had gestoten aan een aantal lage balken. Het ergste was echter dat het weinig sociaal was; het was vooral gevuld met Chinezen die toerist in eigen land waren. Ondanks dat kwam ik een Chinees sprekende Canadees tegen waarmee ik ging avondeten in een klein restaurantje ergens achterin een steegje. Ontzettend lekker, en eten met stokjes viel reuze mee! Teruggekomen besloot ik wel dat ik geen 7 dagen daar ging blijven slapen, en ik boekte de benodigde nachten in een ander hostel, waar ik wel normaal kon lopen en douchen. De rare voetbaltafel en de gezellig gevulde bar waren een erg goede bonus.
De volgende 3 dagen had ik excursies met een gids staan. Ze bracht ons naar alle must-see’s; De verboden stad, het plein van de hemelse vrede, een traditionele hutong wijk. En uiteraard ook de Chinese muur. Op die dag hadden we voor het eerst zon in plaats van een dikke grijze mantel die alles bedekt. Die zon hield 3 dagen aan dankzij een straffe wind. Dankzij diezelfde wind voelde een aangename 1 graad boven nul toch weer frisjes aan. In de andere dagen heb ik vooral weer veel gebanjerd door de stad; langs het meer, het park of door de nauwe zijstraatjes vol verrassingen. En elke avond weer het drinken. Ik word nog alcoholist van het reizen. Of het nou dansen in een club vol Chinese toeristen is, of slap ouwehoeren met expats. Samen met de treinreizigers kroegen verkennen of een club zien vol met de lokale yuppen; Beijing is een geweldige stad. De Brit uit de trein, Alex, bleek in hetzelfde hostel als ik te zitten, en met hem heb ik dus flink wat tijd doorgebracht. Hopelijk loop ik hem ergens in Azië nog eens tegen het lijf.
Na een week stapte ik op het vliegtuig. Met ruim 2 uur vertraging landde ik in Manilla voor de aansluitende vlucht naar Bangkok. Gelukkig had Philippine Airlines de 2e vlucht laten wachten, en met een record tempo werden ik en mijn medepassagiers overal langs gehaast zodat we niet een nacht hoefden te overnachten op het vliegveld. Uiteindelijk kwam ik toch veilig aan in Bangkok. Tijd voor het warme deel van de reis.