Hostelbewoners

Tijdens het verblijf in hostels kom je altijd interessante mensen tegen. Vaak bestaat het personeel voor een groot deel uit mensen die zelf rondreisden tot ze zo lang op een plek bleven hangen dat ze in de personeelskamer zijn getrokken. Maar de gasten zijn minstens net zo interessant. In Riga arriveerde ik rond negen uur. De grootste stad in de Balische staten was pikdonker. De bewolkte en maanloze nacht dwong mijn hoop op leven naar de uitbundige verlichting in het centrum. Om de lange winters wat draaglijker te maken hebben de mensen in de buurt van de poolcirkel kerstverlichting vervangen met winterverlichting die tot diep in de lente soelaas biedt tegen de lange nachten. Met mijn rugtas op banjerde ik vanuit het busstation de stad in. Na een kwartier zoeken vond ik het eerste hostel. Helaas bleek het ook het eerste hostel tijdens mijn reis te zijn wat vol was, en na nog een fijne wandeltocht eindigde ik in de naughty squirrel. Een erg fijn hostel wat wél door locals gerund wordt (Sorry voor de anglicismen, ik ben bang dat ik langzaam zal afglijden naar Engels naarmate mijn Nederlands sprekende tijd afneemt).
Nadat ik een bed geclaimd had liep ik naar de gemeenschappelijke ruimte, waar ongeveer vijf mensen het meeste haalden uit hun verblijf in een exotische stad door uren met hun laptop op de bank te hangen. Twee van de vijf waren met elkaar in gesprek, en daar voegde ik mij bij. Het bleken twee studenten uit Moskou te zijn, de een van origine uit Singapore, de andere uit Canada. We doken nog een kroeg in, maar uiteindelijk bleef het een vrij rustige nacht waarna ik om drie uur in bed lag. Totdat ik om 7 uur wakker werd. Een mengeling van Australiërs, Duitsers en Amerikanen bestormde in een onwaarschijnlijke versie van D-day de kamer. Dronken mensen die stil proberen te doen zijn vaak omgeven door een wervelwind van geluid, ik was dus opgelucht dat ze niet probeerden stil te doen. Hun dronkenheid in combinatie met mijn slaperigheid dreven een vrij hilarisch gesprek aan, waar de details mij uiteraard van ontvlogen zijn. De conclusie kwam wel van mijn kant toen ik opmerkte “I’ve only known you for five minutes and I can already tell that you’re horrible people. I’m sure we’ll get along.”
De volgende morgen boden zij hun excuses aan voor het wakker maken, terwijl ik ze op het hart drukte dat mijn opmerking heus een grap was. Grotendeels een grap, ik sliep net goed. Na mijn ontbijt gingen we met zijn vijven naar de lokale kathedraal, om vanuit de toren het uitzicht te waarderen. Gelukkig was er een lift, maar helaas kostte dat zeven euro. Die hoge prijs werd snel verklaard, er was namelijk een liftbediende wiens enige taak het was om de deur open te maken en elke tien minuten op het knopje voor de andere verdieping te drukken. Om stressklachten te voorkomen had de verveeld uitziende twintiger een stoeltje in de lift staan. Zo snel we uit de lift waren konden we smakelijk lachen om de overbodigheid, totdat we de wind voelden en kort daarna ons gezicht niet meer.
’s Avonds waren er nog drie over. Anthony, de Portugees uit Engeland die totaal accentloos klonk. Vrouwen die in London zijn geweest vinden regelmatig dat Britten er goed uitzien en Richard, de tweede van de drie, was er zo een. Onmiskenbaar Brits en onmiskenbaar geen hooligan. Met mij als derde besproken we het plan om naar het casino te gaan, waar het E.K. cocktail-maak-flair aan de gang was (De Letse term was een stuk handzamer). Voor die tijd kregen we gezelschap van Anthony’s vrienden, twee etnisch Russische Letten. We hadden een kort gesprek over de Sovjet bezetting van Letland. Volgens hen moest het meer gezien worden als een bevrijding. Snel werden er dus andere onderwerpen aangesneden. Russel, wiens echte Russische naam onuitspreekbaar was, was precies wat je van een rus verwacht. Zwart haar in een paardenstaart en een ruwe stoppelbaard. Natascha was (mede dankzij haar naam) het stereotypische, vrouwelijke evenbeeld; Ravenzwart, lang haar boven een bloedmooi maar scherp gezicht en een figuur wat zelfs in de vieste porno nog niet pervers zou zijn. Met zijn vijven dronken we een lokaal biertje wat traditioneel dood getapt werd. De prijzen waren ongeveer vergelijkbaar met Nederland, het enige verschil is dat in Riga voor die prijs halve liters worden geserveerd. In het casino gokte alleen Richard. Hij veranderde zijn twintig euro op de roulette tafel in honderd. In de skybar aan de overkant van de straat trakteerde hij dus een rondje. Het uitzicht op de stad en een drietal dansende dames was aantrekkelijk, maar de verdere leegte noopte toch tot een zoektocht naar een andere plek. De twee Russen hadden ons verlaten tegen de tijd dat ons internationale drietal aankwam in een bar met dansvloer die perfect zou passen bij het walgelijk gezellige uitgaansleven in Amersfoort. Met een halve liter in mijn hand en twee in de maag nam ik het publiek in mij op. Op deze donderdag leken er vooral veel lokale studenten te zijn en de verhouding tussen mannen en vrouwen was redelijk gelijk. Met mijn rug naar de bar stonden links in de hoek twee mensen het spel van de liefde en lust te spelen. Een slonzig uitziende jongen stortte zijn aandacht uit over een jonge vrouw die veel weg had van Natascha. Van haar kant straalde vooral desinteresse, dit was een spel zonder winnaar. Hij probeerde dichterbij te komen en werd afgewezen. Zij ving mijn bespiedende blik op en ruilde hem in voor een voorzichtig lachje. Rechts van mij stond een groepje van drie meisjes. Een beetje aan de jonge kant en in plaats van de harde Russische lijnen hadden ze de zachtere Letse vormen onder blonde haren. Hun aantal klopte echter dus ik gaf Richard en Anthony een duw naar voren en stelde mijzelf voor aan de knapste van de drie. Toen ze Engels hoorde veranderde haar nieuwsgierige blik in een bijna agressief nee geschud. Haar uitspraak van het Engelse “No” was accentloos en herhaaldelijk. Zo snel kan een gesprek voorbij zijn. Ik wisselde een blik met de dame in de hoek die nog steeds de adem van de slons in haar nek voelde. Voorzichtig waagde ik al wat dansbewegingen tussen de Letten toen ik de donkerharige vrouw naar de wc zag lopen. Op de terugweg keek ze mij aan. In haar linkerhand had ze haar telefoon, maar met rechts pakte gretig mijn uitgestoken hand. Ze trok zich naar mij toe en liet haar telefoon in mijn broekzak glijden zodat ze haar linkerhand op mijn schouder kon leggen. Ik moet schuldig toegeven dat ik in het half uur daarna niet meer heb omgekeken naar mijn twee compagnons. De naam van de Russische schone weet ik niet, we hebben geen woord gesproken. Welke muziek er precies draaide weet ik ook niet meer. Ik weet nog hoe ze zich tegen mij aan vlijde. Ik herinner hoe ze mijn bewegingen volgde en hoe ik een half uur lang niet onhandig was. De bewegingen van haar heupen en mijn arm om haar slanke middel vergeet ik nog wel, maar niet de donkerbruine ogen die mij vurig aanstaarden. Haar ogen waren een vonk en ik bleek vol te zitten met droge bladeren, dus we brandden samen. Zelfs toen ze spinde onder mijn uitgestrekte arm was die blik alsof ze geen centimeter bij mij vandaan stond. Ik dipte haar en ze liet zich direct zakken. De seconde dat onze gezichten nog geen centimeter bij elkaar vandaan waren voelde uren lang, maar werd onderbroken door de vriendin van mijn danspartner. Ze sleurde haar onceremonieel mee naar de uitgang. Ik voegde mij weer bij mijn twee tijdelijke toeristen die lachend hun glazen naar mij hieven. In mijn broekzak voelde ik een BlackBerry, en vijf minuten later verscheen de kleine zwarte dood om haar telefoon mee te nemen. Een kus op mijn wang en een laatste zwoele blik waren wat ze achterliet voordat ze verdween in de koude nacht.
Al die verschillende mensen, al die verhalen maar vooral die onverwachte passie zijn wat het reizen zo geweldig maakt. Helaas blijft het vluchtige verdwijnen ook een onderdeel ervan.