Klimmen in Dhading

In Thamel is het makkelijk om te vergeten dat Nepal het armste land buiten Afrika is. Af en toe loopt er ’s nachts een jongetje langs met een zakje lijm onder zijn neus, maar over het algemeen lopen er vooral rijke, westers geklede mensen. Afgelopen maandag ging ik voor 2 nachten naar Dhading, een district ten zuiden van de Kathmanduvallei.

Samen met René, Bharat en Lieuwe zat ik ongeveer 3 uur in de Jeep. De laatste anderhalf uur hiervan ging over een bergweggetje hobbelend omhoog. Terwijl ik mijn best deed om niet met mijn hoofd tegen de stalen wanden van de indiaanse Jeep te slaan, werd het uitzicht mooier naarmate we hoger kwamen. Voor de meeste dorpjes die wij passeerden was het de enige auto die die dag zou passeren, aangezien een auto meer kost dan het hele dorp bij elkaar. Vanwege de sterke sociale druk om voor de familie te zorgen is de meeste armoede niet schrijnend, maar toch valt het op dat veel huizen simpele bouwsels zijn van klei en hout. Op een heel enkel winkeltje na leeft bijna iedereen er van de landbouw. De aandacht die een Jeep daar opeist wordt al snel vastgehouden als er 2 blonde en 3 blanke inzittenden zijn. De nieuwsgierigheid naar het onbekende beantwoordde ik meestal met een glimlach en een kort knikje. Bij de kinderen ontlokte dat meestal een brede grijns en een enthousiast zwaaien. Bij de anderen maakte het meestal een lach los en een knik terug. Na het gehobbel kwamen we aan bij een kruising waar Bharat, Lieuwe en ik uitstapten om naar het huis te lopen waar wij zouden slapen. René ging nog iets hoger naar het enige “resort” in de wijde omtrek.

Met zijn 3en kwamen we aan bij een smal, breed gebouwtje van 2 verdiepingen. Op de eerste verdieping waren 2 kale kamers waarin bedden op de kleien vloer stonden. Drie uur later zouden we worden opgehaald voor een korte wandeling rond het dorp. Lieuwe is een nieuwe vrijwilliger van crossborders. Met zijn 18 lentes heeft hij een openheid en optimisme waar mijn ingesleten cynisme niet tegen op kan boxen. Zijn woeste baard en lange haar geven hem de look van een hippie, maar gelukkig zonder de opdringerige zweefteverij die daar vaak bij komt kijken. Hij koos er voor om een dutje te doen, ik pakte mijn e-reader om verder te gaan in ‘A prayer for Owen Meany’.

Rond 4 uur werden we opgehaald door Biha, hij liep met ons door het dorp over paden die bestonden uit smalle, tegen elkaar gedrukte, stenen. Met hun oneffenheid maakten de stenen mij vooral blij met mijn wandelschoenen. Al snel hadden we het hele dorpje gezien en waren we weer terug bij het slaapverblijf, waar we thee kregen in het stalen servies dat gebruikelijk is in Nepal. Lieuwe en ik waren straal vergeten hoe laat we hadden afgesproken om naar het resort te komen. Dat, gecombineerd met de thee, leidde er toe dat we precies na zonsondergang arriveerden bij het resort en uitzichtpunt. In het gekleurde licht van de zon die al achter de bergen was verdwenen dronken we een biertje. Onder ons rolden de groene heuvels omlaag naar de nevel die alles bedekt rond het moesson seizoen. In de verte werd de horizon omgeven door bergen op verschillende afstanden en hoogtes, elk een silhouet in zijn eigen kleur grijs. Boven dit alles uit steekt Manaslu, een van de hoogste bergen in de wereld. Met 2 scherpe punten werpt hij zelfs zijn schaduw over de rode streep van verdwijnend zonlicht. Met ontzettend frisse lucht en alleen natuurgeluiden is het bijna onmogelijk om niet onder de indruk te raken. Omgeven door immensheid werd ik gevuld met een vredig gevoel van ontzag. Zulke mooie dingen zijn waarom ik op reis ben gegaan. Na het grotendeels in stilte opdrinken van het bier daalden we weer af om avond te eten bij onze gastvrouw.

Avondeten in Nepal is dhal bhaat, linzensoep met rijst. Wij kregen er ook nog aardappelen bij. Om te voorkomen dat het er als een slachtveld uit ging zien, at ik het op met een lepel terwijl de anderen het met de rechterhand opeten zoals gebruikelijk. Na het eten kregen we rakshi, lokaal gebrouwde sterke drank, dus we bleven nog zitten op het rieten matje wat als zitvlak diende. René en Bharat zochten hun bed op. Lieuwe en ik klommen op het dak van het toiletgebouw om de heldere sterrenhemel te bekijken. Tijdens het aanwijzen van passerende satellieten, vallende sterren en zelfbedachte sterrenbeelden praatten we over vrienden, vrouwen, leven en liefde voordat we toch maar ons bed opzochten. Overdag was de kamer snel warm door de zon op het golfplaten dak, maar aangezien dat dak vrij ruim op de muren paste koelde het ook snel weer af. Helaas hadden de muggen via diezelfde route ook ruim toegang tot de kamer. Een aantal van die muggen zaten onder mijn klamboe en zorgden voor een nacht met heel weinig slaap, die gelukkig al om half 8 beëindigd werd voor het ontbijt.

Het ontbijt bestond uit bonen en zoete, donutachtige rijstbroden. De hond van onze gastvrouw liep mee en met een fles water in de hand begonnen we aan een wandeling naar een hooggelegen heiligdom. Een fles water was niet genoeg, want van bergopwaarts wandelen in de zon ga ik zweten. Heel veel zweten. René had het ook niet erg makkelijk met de klim, dus samen namen we regelmatig korte pauzes om van het uitzicht te genieten. Bharat had natuurlijk meer ervaring met bergen en liep voor ons uit. In zijn kielzog rende Lieuwe. Als de berggeit die zijn baard suggereert rende hij, samen met de hond, Bharat voorbij totdat de piek van onze tocht bereikt was. Bezweet kwam ik 10 minuten later ook aan bij het tempeltje. Al minstens vier generaties oud was het stenen altaartje voor Shiva; Een kleine stenen verhoging met daarop twee drietanden en een veelvoud aan belletjes. Gelukkig boden vier bomen genoeg schaduw. Drie mannen rustten shirtloos uit. Mijn shirt hield ik aan in de hoop dat het wat sneller opdroogde. Een half uur later klom Bharat op de verhoging. Met zijn buikje en kleermakerszit is hij een moderne Boeddha wanneer hij een gebed voor Shiva aanheft, de brahmaan in zijn element. Ik luid enkele van de bellen uit een onnadenkend respect voor de imponerende omgeving. Waarschijnlijk op dezelfde manier als de mensen daar al millennia doen, een vorm van animisme die bijna tastbaar moet zijn geweest voordat de hindoeïstische Veda’s bestonden.

De wandeling omlaag beviel mij een stuk beter. In Dhading heeft SVN veel projecten, en onze route omlaag ging daar langs. Op dunne ingesleten, paden kronkelden wij de heuvels weer af. Regelmatig moesten we bukken voor laag hangende bomen. Ook een val van een paar meter lag continu op de loer. Een grondverschuiving had de bruin-groene helling versierd met grijs-zilveren stenen. Bij een korte adempauze klom Bharat nog in een boom waar hij jaren eerder een steen had gelegd die als zitvlak dient. Na een kwartier kwamen we bij de landbouwterrassen aan. In plaats van netjes het pad te volgen besloot ik om af te snijden. Met korte sprongen daalde ik af door de rijst velden. Met doffe ploffen landden mijn wandelschoenen en al snel moesten Lieuwe en ik wachten tot René en Bharat ons via het pad hadden ingehaald.
De projecten zijn vooral kinderopvang centers en medische posten. In een landelijke omgeving met amper schooltjes, biedt SVN zeldzame plekken waar kinderen naar school kunnen gaan in plaats van op het veld werken. Op de kinderopvangen groetten de meeste kinderen ons enthousiast. Na de eerste stop ging de tocht gelukkig verder over de weg. Met de felle zon in de nek liep ik voor het eerst sinds maanden een rode gloed op in mijn nek en gezicht. Bharat werd duidelijk vrolijk van de bezoeken aan de projecten. Hij klapte vrolijk mee met de trommel bij de kinderopvang en aan het eind van de dag zat er zoveel vreugde in zijn tred dat hij bijna wegvloog. Uiteindelijk moesten we nog ongeveer een half uur wandelen om terug te komen bij onze kamers. De zandweg vereistte tot mijn vreugde weinig extra klimwerk. In de schaduw van een boom namen we weer een moment rust. Wij hingen met zijn vieren verdwaald langs de weg toen het knapste meisje van het dorp langskwam met haar kleine kudde. Oordopjes in de oren, stok in de hand en de traditionele ‘kurta salwar’ om het lijf. Versierd met een glimlach waar de polen voor smelten dreef ze 2 koeien en 4 geiten voor zich uit. Het levende bewijs dat uiterlijk er niet toe doet als er bijna letterlijk brood op tafel moet komen.
Aangekomen bij het resort was een ijskoude cola een verplichting. Na het avondeten kregen we rakshi en thee mee voor nog een lange avond op het toiletgebouw, dit keer met zijn vieren. Bharat straalde vooral een diepe tevredenheid uit zonder veel te praten. René deelde zijn verhalen en ervaringen uit 15 jaar Nepal. Ik staarde omhoog en voelde mij uitgerust, jonger, en ouder dan ooit.