Sankhu en het Nepalees nieuwjaar
Door: Sytse
Blijf op de hoogte en volg Sytse
24 April 2014 | Nepal, Kathmandu
Dankzij die tempels is Sankhu in januari zelfs een bedevaartsoord voor hindoes. Marieke, de Vlaamse studente die bij Hamro Guan haar afstudeerstage loopt en scriptie schrijft, vertelde mij dat ze tijdens de bedevaart soms tot bloedens toe op de grond rolden, maar dat spektakel miste ik.
Wel was ik in Sankhu tijdens het Nepalese nieuwjaar. Of tenminste we begonnen in Sankhu. Marieke kende Deepak, een popster met redelijk wat lokale fans. Deepak trad op bij een prijsuitreiking van een e-sports toernooi. Als er iets niet past bij Nepal, dan zijn het wel hardcore gamers. De winnaars zagen er ook stuk voor stuk uit als boeiende mensen die ik niet snel in een Nepalees straatje kon plaatsen. De muziek was redelijk, maar bijna onhoorbaar door de logischerwijs slechte akoestiek van het winkelcentrum waar het zich allemaal afspeelde (de liefhebber kan trouwens googelen op Deepak Bajracharya). Toch was het zo gezellig met de band, een fles whisky en een heleboel memo’s; snacks van vlees met kruiden die in een jasje van deeg gefrituurd worden, en met een laag saus opgegeten worden. Zo gezellig zelfs, dat er geen andere optie was dan naar het appartement in Kathmandu te gaan, waarvan Marieke gelukkig wel de sleutel bij zich had. Voordat het bedtijd was, was het echter nog tijd om naar Thamel te gaan. We gingen naar Purple Haze, een rock zaak waar een band een verdomd overtuigende cover van Metallica ten gehore bracht op het moment dat we binnen kwamen. De headbangende moshpit hoste niet in de weg tijdens het bier drinken, dus na een paar biertjes voor praktisch westerse prijzen was het tijd om alsnog naar bed te gaan. Klaar voor de morgen die elke ochtend weer te vroeg verscheen dankzij de papierdunne vloeren tussen mij en de luidruchtige onderburen (al schalt Louis Armstrong op dit moment blikkerig uit mijn laptop speakers, dus ik pak ze wel terug).
De volgende ochtend gingen we met de bus terug naar Sankhu, een rit van ongeveer anderhalf uur waarbij ik deze keer gelukkig kon zitten, om nog wat werk te verrichten. Toch duurde dat niet lang, want rond 6 uur zou Deepak optreden bij Godawari, deze keer een echt optreden op een echt podium. Onder de illusie dat het niet heel ver weg zou zijn, kregen Marieke en ik rond half 5 een lift op de brommer van een collega. Na ongeveer drie kwartier waren we bij de gewenste bushalte, en daarna volgde nog een busrit van ruim een uur.
We kwamen aan bij een veld gevuld met jonge Nepalezen, grotendeels jongens. Ik stak ongeveer 40cm boven de massa uit, en werd al snel heen en weer gesleurd om te dansen met iedereen die ook maar oogcontact met mij maakte. Door de oefening van de vorige avond kon ik een paar nummers al zacht mee neuriën, en dat was natuurlijk helemaal te mooi voor sommigen. De energie van het publiek was wel aanstekelijk. Bijna iedereen danste zoals ze niet dansen konden en de opstijgende stofwolk boven de menigte slaagde er niet in om de bezeten energie van de tieners te verhullen. Af en toe vormden open cirkels waarin omstebeurt werd gebreakdanced op een manier die niet paste bij de muziek. Uiteraard werd ik ondertussen nog gretig gebruikt om vriendengroepen tijdelijk op te leuken met mijn slipper dansen. Mijn rust en redding kwam uit de hoek van de politie die om het podium heen stonden. De chef daarvan gebaarde mij om over het hek te springen en vlak voor het podium te komen dansen. Samen met Marieke en 2 andere verdwaalde westerlingen dansten wij onder de lens van een camera met de dochters van de organisator, en een zeker dierentuin gevoel kon ik niet ontlopen. Met het vallen van de nacht kwam het concert ook ten einde. Binnen no time verdween de mensenmassa zodat het stof ook weer rustig naar de aarde kon dwarrelen. Deepak regelde voor ons een lift naar zijn huis en bij aankomst bleek hij ook weer whisky en een joint geregeld te hebben. Toch was de vorige nacht nog te voelen, en deze keer lukte het om vlak voor het omslaan van de datum in bed te liggen.
Die twee nachten waren wel uitzonderingen. Ik begon, voordat ik afdwaalde, over het feit dat het in Sankhu veel donker is. De meeste nachten waren dus ook een kwestie van vroeg in bed met hoogstens een los lampje en een boek. Raar genoeg voelt het op den duur ook natuurlijk, als met het licht ook de activiteit om je heen afsterft dan voelt 9 uur plotseling als het einde van de dag. Hier in Kathmandu is dat wat minder aangezien hier toch een verstopt leven rondzweeft, net achter de grens van een eerste blik. Toch is het nu alweer tien uur en morgenochtend zullen de onderburen mij weer vroeg wekken.
-
24 April 2014 - 23:42
Mama:
Je hebt dit laatste half jaar al wel vaak oud en nieuw gevierd ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley