Tot Siberie, en er voorbij!

Zes dagen in een trein is lang. Alhoewel de bevroren Siberische toendra met regelmaat prachtig is, zijn er ook urenlang stukken van alleen sneeuw. Elke dag waren er een stuk of 4/5 haltes waar de trein stopte. Bij een flink aantal ervan kon eten gekocht worden. Meestal was er een vrij standaard assortiment; Instant noodles, voorgebakken stukken vlees en broden die vaak gevuld bleken te zijn met vlees of kool. In combinatie met de van huis uit meegenomen cup-a-soups hoefde ik niet te verhongeren. Toch is er van 3 maaltijden op een dag geen sprake. Water en ander drinken was ook regelmatig te koop. Meestal werd het warm gehouden in koelboxen, aangezien de buitentemperatuur tussen de -20 en -30 slingerde. In onze coupe zaten 3 chinezen die de verwarming warm moest stoken met de kolen die dagelijks bijgevuld werden bij de haltes. De daarbij horende kolenwalm zorgt er binnen 15 minuten voor dat je je vies voelt. Roetranden onder de nagels en een vettige huid zijn onontkoombaar.
De trein houdt Moskou tijd aan tot de grens met Mongolië. Op de eerste avond begonnen we met drinken op Moskou tijd. De volgende dag was feitelijk 2 uur korter, en er begonnen al momenten van verveling te verschijnen. We stapten dus over op een ander schema qua alcoholisme. Het bier kochten we soms bij een station, en soms van de Chinezen in onze coupe. Met 6 mensen op 2 bankjes deelden we uren lang reisverhalen, sterke verhalen en slechte verhalen. Af en toe voegden we ook kaartspellen toe aan de mix. Op de 3de nacht liep er een Brits, gepensioneerd stel langs. Ze trokken een literfles wodka uit hun rugtas en voegden zich bij ons. Aangezien een jong Duits stel zich eerder die avond al bij ons gevoegd had liep onze kamer over van de mensen. Tot een uur of 4 rekten we de avond uit. De volgende dag kwamen de Duitsers en Britten hun kamer niet uit, blijkbaar hadden zij niet zo goed geoefend als wij 6.
Op de 24e moest mijn verjaardagsfeestje voorbereid worden. Isabelle had ballonnen om de kamer te versieren. Polly en Rhiannon tekenden met nagellak een verjaardagskaart die door de rest getekend werd. Een stoomtrein met watten als rook er bij. Het detail dat voor die watten een tampon geslachtofferd was hoorde ik later. Ik zelf had mij al 4 dagen niet geschoren en liep er als een half stinkende zwerver bij. Hoe lastig het ook moge zijn, ik vertikte het om zo stijlloos mijn 27e levensjaar in te gaan. Met een washandje bij de wasbak lukte het opfrissen best redelijk. Het scheren lukte, en voor het eerst deed ik een overhemd aan. Nadat ik wat vorm in mijn haar kneedde was ik er klaar voor.
Mijn moeite werd beloond met twee verraste blikken van de Britse dames. Ik was onderweg naar de restauratiecoupe voor een stevige maaltijd en stak mijn hoofd om de hoek om te vragen of ze mee gingen. Ze hadden al gegeten, maar de blik die ze met elkaar deelden was een goede boost voor mijn ego. Na het slachtveld van vorige avond was het nu rustiger maar gezellig. Op dezelfde manier gingen we door tot zaterdag. Eat, drink, sleep repeat. Zondagochtend vroeg was de stop in Ulaanbaatar, dus zaterdagavond propte ik al mijn spullen weer in mijn backpack.
Zondag ochtend om half 7 zette ik voet aan grond in Mongolië, het eerste echt Aziatische land van mijn trip! De rest van de zondag verdeelde ik tussen de douche en mijn bed. Na een krappe week trein was een dag down time heerlijk. Aan het eind van de dag ging ik eten met Dong Li en Mariëlle. Een Koreaan en Française respectievelijk. Dong Li was al 4 dagen in Ulaanbaatar op zijn laatste vakantie voor de dienstplicht. Hij vertelde mij dat er in de stad niet zo veel te doen was, maar ook dat alle tours naar de omgeving minimaal 4-daags waren. Dat paste dus niet meer.
In de 4 dagen heb ik veel gewandeld in de vrieskou van Mongolië. Die was -25, en de stad zelf was niet veel warmer. Kleine plekjes met charmes worden verdrongen door de vele betonnen flats. De meeste panden hebben geblindeerde of dubbele ramen, waardoor het niet te zien is of zaken open of gesloten zijn. Engels wordt amper gesproken, maar sommige zaakjes hadden een Engels menu of plaatjes op de muren, dus ik heb kunnen eten. Het eten lijkt op Pools; veel vlees, vet en deeg. Voor 13.000 Tugrik (ongeveer 5 euro) had ik een maal waar drie mensen van konden eten. De mensen op straat ogen niet erg vriendelijk. Door de kou en tijd doorgroefde gezichten keken mij vaak wantrouwig aan. Misschien beeldde ik mij dat wel gewoon in, en haalden ze eigenlijk de neus op voor de lucht. Als voorproefje van Beijing was die namelijk behoorlijk slecht en bijna net zo verkoold als in de trein.
Op mijn een-na laatste dag had ik een tour door de stad gepland. Alle hoogtepunten (waarvan ik de helft al had gezien) pasten in 1 dag. Isabelle had dezelfde tour en na 3 dagen in een praktisch leeg hostel was Nederlands praten een verademing. We lunchten met meer mongolisch voer. In Ulaanbaatar was voor het eerst onmiskenbaar dat ik een buitenlander was. Ik had maar een krap handjevol westerlingen gespot. Tijdens het vertrekken bij de lunch zag ik 2 westerlingen, nummer 5 en 6. Die avond dronken Isabelle en ik een biertje en praatten we over de liefde, relaties en wat er in Nederland voor ons was. Redelijk op tijd was wel een verplichting, want rond 6’en de volgende ochtend stond de trein weer klaar. Om 4 uur ’s ochtends werd ik wakker van gebonk; een andere gast was buitengesloten. Ik deed de deur open en we praatten tot het voor mij tijd was om te gaan douchen. Zij zat bij het peace corps, ik had vooral het gevoel dat ik meer dan een onderbroek had moeten dragen.
Om 7 uur was ik al weer gesetteld in de trein. Mongolië heeft prachtige landschappen, maar vertrekken uit Ulaanbaatar was een verademing.