Oud en nieuw

Normaal kijk je op 1 Januari naar het vuurwerk met gedachtes over het afgelopen jaar en het volgende. In mijn geval dacht ik een beetje aan 2013 en vooral aan een heleboel praktische dingen die ik op dat moment nog moest regelen. Gelukkig heb ik gisteravond min of meer een herkansing gekregen. In Warschau hebben ze namelijk jaarlijks een charity event wat afgesloten wordt met een vuurwerkshow. De details over het goede doel laat ik in het midden; Het is een soort Serious Request maar dan heel efficiënt in 1 dag gepropt.
Laat ik eerst even een paar dagen terug gaan. Vrijdag ben ik begonnen door samen met Lisa langs de weg te gaan staan. Ik hoopte Berlijn te bereiken, maar na een uur lang liftloos te zijn begon Lisa al zachtjes het einddoel te nuanceren. Dankzij 2 korte liften waren we bij Deventer uitgekomen rond het middag uur. Ons doel bleef echter gehandhaafd toen we daar een lift kregen van een aantal Poolse twintigers. Ze waren helemaal naar Nederland gereden om een BMW M5 (in top conditie, dat wel) te kopen. Aangezien onze chauffeur de volgende dag weer moest werken schoot de tocht flink op. Met de wanhopige moed van de zich onsterfelijk achtende jeugd vlogen we over de autobahn. We namen vlakbij Berlijn afscheid van onze Poolse Piloot na bijna van de weg te zijn gereden door een vrachtwagen en talloze 200+ momentjes. Ze moesten namelijk naar Krakow en dat ligt niet op de route. Heel snel vonden we weer de redding bij een andere Pool die vanuit Nederland onderweg was. Dit keer was het er een die minder Engels sprak, maar wel een paar woorden Nederlands. Lisa redde de dag door met handen, voeten, en een kaart van noord Duitsland, Polen en de baltische staten kenbaar te maken welke kant wij op wilden. We waren niet vloeiend genoeg in gebroken Nederlands om kenbaar te maken dat Lisa en ik graag vlakbij het centrum gedropt wilden worden, waardoor we 5 kilometer buiten Poznan strandden bij een tankstation. Daar aangekomen keken Lisa en ik elkaar aan met een walgelijk arrogante grijns. In Berlijn twijfelden we nog, maar nu negeerden we het feit dat het donker was en we dachten maar aan 1 ding: Doorgaan! We wilden echter wel aan meer dingen kunnen denken en ondanks de zachte winter waaide er een harde wind die ons denkvermogen zo ver weg blies dat we gretig dekking zochten in het winkeltje. Daar werden we aangesproken door een man die ons vroeg of we aan het backpacken waren. Na uitleg van onze kant kwam er een aanbod van zijn kant: Een lift naar Warschau. Zelf was hij er van overtuigd dat alles met een reden gebeurt. Gezien het aantal volgers die Jaden Smith op twitter heeft ben ik daar niet van overtuigd. Toch was het wel bijzonder om met een Indiaanse man uit Zweden naar Warschau te rijden. Hij dropte ons bij een goedkoop hotel aan de rand van de stad en, aangezien het al bijna middernacht was, stortten wij daar met open armen in het goedkoopste bed wat er te vinden was.
De volgende dag begon met 1 doel; een verblijf dichterbij het centrum vinden. Met bijna 20 kilo op mijn rug begon een mijlenverre wandeltocht waar mijn verwende kantoorlijf zondag nog over zeurde. De periferie van Warschau is precies zoals je verwacht van een land dat decennia lang door het ijzeren gordijn niet het daglicht van het kapitalisme heeft mogen aanschouwen. Veel grauwe flatgebouwen, met soms zelfs op de eerste verdieping nog balken voor de ramen. Vermoedelijk om te voorkomen dat de gebalde vuist van de arbeider abusievelijk te veel rijkdom naar binnen zou beuken. Ook opvallend is de overvloed aan pasteltinten die in Spanje heel charmant mediteraanheid uitstralen, maar hier toch vooral flets lijken. Dat laatste was Lisa niet met mij eens, en na het zien van het historisch centrum moet ik haar ook een beetje gelijk geven. Dat is namelijk wel mooi met dezelfde kleuren. Voordat we bij dat centrum waren moesten we echter nog een stuk wandelen door de grijze woestenij van droomloos leven. Uiteindelijk zijn we in het heel geschikte hostel Oki Doki geëindigd. Op zondag was het niet alleen oud en nieuw omdat er vuurwerk was, het was ook tijd voor afscheid. Een heel langgerekt afscheid van stroopwafels. Ik heb er nog vier waar ik het de komende maanden mee zal moeten doen. Ook mijn naam begin ik een beetje uit te faseren. Sytse is namelijk voor hele volksstammen onuitspreekbaar. In hun vooruitziendheid heb ik een doopnaam gekregen van mijn liefhebbende ouders, en wel Johannes. Vandaar dat er nu Polen zijn met verhalen over John de Nederlander die zaterdag met ze mee was komen stappen. Het jammerste afscheid is toch van Lisa. Het was super gezellig met haar, maar maandag vertrok ik om zes uur met de bus naar Kaunas, Litouwen, terwijl zij achterbleef in Warschau.